Jak korzystać z krzywej PF, aby wyprzedzić awarię sprzętu

Awarie nie zdarzają się bez ostrzeżenia. Większość urządzeń wysyła subtelne sygnały o problemach na długo przed całkowitym zepsuciem. Kluczem do uniknięcia przestojów i kosztownych napraw jest wiedza, jak dostrzec te wczesne oznaki i zareagować na nie na czas.

 Krzywa PF jest narzędziem, na którym polegają profesjonaliści zajmujący się konserwacją, aby to zrobić. Mapując oś czasu od potencjalna awaria (P), punkt, w którym zaczynają pojawiać się problemy, awaria funkcjonalna (F), gdy sprzęt nie jest już w stanie wykonywać swojego zadania, krzywa PF pomaga zespołom skoncentrować wysiłki tam, gdzie są najbardziej potrzebne.

Oto kilka krótkich definicji, które pomogą Ci zrozumieć kluczowe koncepcje:

• Potencjalna awaria (P): Najwcześniejszy moment, w którym problem staje się wykrywalny.
• Awaria funkcjonalna (F): Kiedy zasób nie jest już w stanie pełnić swojej zamierzonej funkcji.
• Odstęp PF: Czas między P i F, dający możliwość zaplanowania i wykonania prac konserwacyjnych.
• Niezawodność wewnętrzna: Niezawodność wewnętrzna, znajdująca się po lewej stronie krzywej PF, to prawdopodobieństwo, że zasób będzie działał bez awarii w określonych warunkach.
• Dostępność wewnętrzna: Znajdująca się po prawej stronie krzywej PF, wewnętrzna dostępność to prawdopodobieństwo, że system będzie działał prawidłowo — w granicach swojej wewnętrznej konstrukcji, utrzymywany poprzez działania korygujące — w momencie żądania jego użycia.

Wyobraź sobie krzywą PF jako oś czasu kondycji aktywów. Na początku Twój sprzęt zaczyna z pełną odpornością na awarie. Z czasem zużycie powoduje spadek tej odporności. Sama krzywa wizualizuje ten proces. Oś Y pokazuje odporność na awarie lub jak daleko dany element jest od awarii. Oś X śledzi wiek lub czas, przedstawiając, jak zmniejsza się odporność w miarę użytkowania aktywów. Razem te wymiary podkreślają stan aktywów w trakcie ich eksploatacji i pomagają przewidzieć, kiedy konieczna jest interwencja.

Ważne jest jednak, aby od razu zdać sobie sprawę, że żadna ilość prac konserwacyjnych wykonywanych na krzywej PF nie zwiększy wartości aktywów. wrodzona niezawodność. Cecha ta jest definiowana przez procesy projektowania, instalacji, uruchomienia i łańcucha dostaw — wszystko, co ma miejsce przed oddaniem zasobu do eksploatacji.

Zamiast tego utrzymanie krzywej PF koncentruje się na dostępność. Dostępność zapewnia, że ​​aktywa działają niezawodnie w granicach ich wrodzonej konstrukcji. Każde działanie podejmowane w ramach krzywej PF — czy to predykcyjne, zapobiegawcze czy reaktywne — ma charakter korygujący. Celem tej pracy korygującej jest proste: doprowadzić aktywa jak najbliżej ich pierwotnej odporności na awarie.

Dzięki temu krzywa PF ma kluczowe znaczenie dla podejmowania mądrych i trafnych decyzji dotyczących konserwacji.

Trzy sposoby wykorzystania krzywej PF w celu usprawnienia konserwacji

Skuteczna konserwacja zależy od dobrego wyczucia czasu i stosowania właściwego podejścia do właściwych aktywów. Oto trzy zasady przewodnie dotyczące stosowania krzywej PF w celu poprawy konserwacji:

1. Skup się na kluczowych zasobach

Nie każdy element wyposażenia wymaga takiego samego poziomu uwagi. Krzywa PF działa najlepiej, gdy priorytetowo traktujesz swoje najważniejsze aktywa — te, które nie mają kopii zapasowych ani redundancji i nie mogą sobie pozwolić na awarię.

Zacznij od zasobu analiza krytyczności aby uszeregować swój sprzęt. Aktywa poziomu 1, takie jak system przenośników, który przemieszcza Twój najważniejszy produkt, zasługują na pełną predykcyjną i proaktywną konserwację. Z drugiej strony aktywa o niższym priorytecie mogą być lepiej dostosowane do prostszych metod opartych na czasie lub nawet strategii „biegnij do awarii”. Oceniając swoje podejście, ważne jest, aby pamiętać, że aktywa poziomu 1 to te, które nie mają redundancji ani kopii zapasowych i wymagają pełnej strategii konserwacji skoncentrowanej na niezawodności.

Gdy już zidentyfikujesz swoje krytyczne aktywa, następnym priorytetem jest maksymalne wykorzystanie okna konserwacji. To właśnie tutaj wchodzi w grę interwał PF.

2. Wydłuż odstęp PF

Wczesne rozpoznanie potencjalnych awarii wydłuża interwał PF i daje więcej czasu na planowanie i działanie. W tym miejscu do gry wchodzą narzędzia takie jak monitorowanie drgań, termografia i analiza oleju. Działanie w tym oknie możliwości jest krytyczne, ale długość interwału nie jest statyczna.

Potencjalne i funkcjonalne progi awarii są definiowane przez kontekst operacyjny. Na przykład pompa o wydajności 100 galonów na minutę może mieć potencjalny punkt awarii przy 95 galonach na minutę i punkt awarii funkcjonalnej przy 90 galonach na minutę. Jednak progi te mogą się różnić w zależności od obciążenia pracą, środowiska i innych czynników. Pompa w jednej części zakładu może ulegać degradacji inaczej niż identyczna pompa w innym obszarze z powodu tych zmiennych. Dopasowanie strategii konserwacji do kontekstu każdego zasobu jest niezbędne do maksymalizacji interwału PF.

Na końcu krzywej PF ukierunkowanym na błędy — tuż nad awarią funkcjonalną — często masz do czynienia z technikami opartymi na incydentach, takimi jak reagowanie na żądania pracy operacyjnej lub wizualne wykrywanie problemów podczas obchodów. Na przykład, jeśli przechodzisz obok zasobu z komponentami hydraulicznymi i widzisz wąż, który wygląda jak wąż, który właśnie zjadł szczura, oznacza to, że uległ on awarii funkcjonalnej. Stalowe pasy wewnątrz węża nie są już nienaruszone, pozostawiając tylko gumę do powstrzymania ciśnienia. „Sprzątanie w alejce 12” jest tuż za rogiem. Podkreśla to znaczenie wcześniejszego identyfikowania potencjalnych awarii przed osiągnięciem końca krzywej ukierunkowanego na błędy.

Przesuwanie się w górę krzywej PF wiąże się z przyjęciem technik konserwacji predykcyjnej, takich jak monitorowanie stanu, aby wykryć problemy wcześniej w ich cyklu życia. Rozwiązania takie jak Azima DLI bezprzewodowe czujniki wibracji a diagnostyka oparta na sztucznej inteligencji pozwala przewidywać awarie z wyprzedzeniem sięgającym wielu miesięcy, co przekłada się na 10-procentowe wydłużenie żywotności sprzętu i drastyczną redukcję — nawet o 90% — liczby usterek o priorytecie 1 i 2.

Należy jednak pamiętać, że możliwość wcześniejszego działania zależy nie tylko od używanych narzędzi, ale także od sposobu wykonywania zadań konserwacyjnych. Metody inwazyjne, które wymagają wyłączenia sprzętu z sieci, często wykrywają problemy bliższe awarii funkcjonalnej. Natomiast metody nieinwazyjne, wykonywane podczas działania sprzętu, umożliwiają wcześniejsze wykrywanie i dłuższe interwały PF. Zrozumienie różnicy między tymi podejściami ma kluczowe znaczenie dla optymalnego wykorzystania okna konserwacyjnego.

• Konserwacja inwazyjna: Wymaga wyłączenia sprzętu z sieci lub jego rozmontowania w celu przeprowadzenia inspekcji lub napraw. Obejmuje przykłady, takie jak rozmontowanie silnika w celu sprawdzenia zużycia wewnętrznych podzespołów. Te metody często wykrywają potencjalne awarie bliżej punktu awarii funkcjonalnej, skracając interwał PF.
• Konserwacja nienaruszająca prywatności: Opiera się na technikach monitorowania, które nie przerywają operacji, takich jak używanie czujników do monitorowania drgań silnika podczas pracy maszyny w celu identyfikacji potencjalnych problemów z łożyskami. Pozwala to na wcześniejsze wykrywanie i dłuższy interwał PF.

Dając priorytet metodom nienaruszającym, takim jak analiza drgań lub obrazowanie w podczerwieni, zespoły konserwacyjne mogą działać wcześniej w okresie między przeglądami technicznymi, skrócić przestoje i uniknąć ryzyka związanego z bardziej uciążliwymi, inwazyjnymi zadaniami konserwacyjnymi.

3. Dopasuj odpowiednią konserwację do kontekstu zasobu

Ważne jest, aby pamiętać, że konserwacja nie jest uniwersalna. Krzywa PF pomaga określić, czy do każdego zasobu należy zastosować konserwację planowaną, reaktywną czy opartą na stanie. Wybór właściwej strategii nie polega tylko na preferencjach — chodzi o zrozumienie trybu awarii, użycie właściwego procesu, aby najlepiej go zidentyfikować, a następnie dopasowanie właściwego narzędzia do oczekiwanego trybu awarii.

Samo użycie narzędzia, takiego jak kamera termowizyjna, nie oznacza, że ​​wykonujesz konserwację zapobiegawczą. To tylko jedna część zadania. Musisz również wziąć pod uwagę ultradźwięki, wibracje, testy silnika, testy elektryczne i analizę oleju, w zależności od zasobu i jego stanu.

Zbieranie danych o stanie maszyny i mapowanie ich na krzywą PF to jeden z najlepszych sposobów, aby to zrobić. Oryginalny producent sprzętu (OEM) jest świetnym pierwszym źródłem najważniejszych wskaźników awarii tego modelu. Gdy wskazówki OEM nie są dostępne, narzędzia i techniki analizy awarii, takie jak analiza trybu i skutków awarii (FMEA), konserwacja zorientowana na niezawodność (RCM), metoda pięciu dlaczego, drzewa logiczne i analiza danych mogą pomóc w mapowaniu wskaźników awarii na właściwą czynność konserwacyjną.

Następnie możesz mapować tryby awarii na krzywą PF i używać kodowania kolorami, aby określić, które techniki konserwacji są najbardziej istotne na różnych etapach. Na początku krzywej analiza danych i monitorowanie stanu są reprezentowane przez kolory związane z działaniami predykcyjnymi, podkreślając ich znaczenie w wykrywaniu potencjalnych problemów. Bliżej awarii funkcjonalnej pierwszeństwo mają kolory wskazujące pomiary i inspekcje oparte na czasie. Chociaż proces ten nie jest ściśle liniowy, używanie kolorów do reprezentowania tych etapów pomaga zapewnić, że zespół wybierze właściwe metody gromadzenia danych, poprawy wrodzonej dostępności i skutecznego działania w przedziale PF.

Po zidentyfikowaniu etapu, na jakim znajduje się dany składnik aktywów, należy zastosować poniższe techniki, aby określić, jakie działania naprawcze najlepiej zastosować, np. zaplanowane odrzucenie (wymiana komponentu) lub zaplanowane działania naprawcze (naprawa lub regeneracja podzespołu).

Jak sprawić, by krzywa PF działała dla Ciebie

Krzywa PF dotyczy bardziej awarii komponentów na poziomie mikro, a mniej tego, jak aktywa ulegają awarii na poziomie makro. Utrzymanie każdego aktywa wymaga różnorodnego asortymentu trybów awarii i strategii wdrażanych jako działania naprawcze.

Strategie konserwacji powinny obejmować zoptymalizowany zestaw podejść zdefiniowanych przez tryby awarii. Należą do nich konserwacja od uruchomienia do awarii, konserwacja oparta na inspekcji, konserwacja zapobiegawcza, konserwacja oparta na stanie i konserwacja ukierunkowana na dane.

Pomyśl o każdej czynności, którą podejmujesz w okresie PF, jako o decyzji, która kształtuje Twoją operacyjną przyszłość. Wykorzystując krzywą, nie tylko przedłużasz żywotność swoich aktywów — zmieniasz sposób działania swojego zespołu, stawiając precyzję i przewidywanie ponad gaszenie pożarów.